هوالذی أرسل رسوله بالهدی و دین‏الحق لیظهره علی‏الدین کلّه ولو کره المشرکون‏[توبه / 33]
 از موضوعات مهمّی که همیشه بشر در ارتباط با آن بوده و منشأ بسیاری از تحوّل‏ها قرار گرفته، موضوع دین و اَبعاد آن است. این موضوع، از اَبعاد گوناگونی قابل بررسی است. آن چه در این مختصر به دنبال آن هستیم، بررسی دین و چگونگی آن در عصر ظهور حضرت حجت، عجل الله تعالی فرجه الشریف، است .
 یکی از پرسش‏هایی که همیشه در پیش روی متفکّران است، این است که ((آیا درزمان ظهور حضرت، احکام و قوانین جدیدی از سوی آن وجود شریف بیان خواهد شد؟ آیا به جهت حکومت جهانی حضرت، دین، باساز وبرگی جدید و اصولی متناسب با آن زمان و قوانینی جدید  جلوه می‏کند؟))
 آیا می‏توان گفت، اکنون احکامی به حسب واقع وجود دارد که مورد نظر خداوند تبارک و تعالی است و برای رشد و سعادت فرد و جامعه به آن‏ها نیاز است و لکن تا زمان ظهور، به جهت وجود موانعی، به مرحله فعلیّت نرسیده است، امّا با ظهور آن حضرت چنین احکامی از مرحله انشاء خارج شده و لباس فعلیّت می‏پوشد یا این که چنین چیزی مطرح نیست بلکه آن چه که در زمان ظهور واقع می‏شود، تنها، تحوّلی عظیم در مرحله اجرای احکام مقدّس اسلام و احیاناً توسعه‏ای در برخی  از احکام محدود است؟
 پاسخ به این پرسش مهم، نه تنها آگاهی انسان را نسبت به حقیقت دین در زمان ظهور روشن می‏سازد، بلکه نتایج مهم و چشم‏گیری نسبت به برخورد عالمان و متفکّران با دین، در زمان قبل از ظهور دارد. در اینجا به برخی از آن‏ها اشاره می‏شود:
 الف: از مجموع مطالبی‏که دراین بحث به میان خواهد آمد، روشن می‏شود که در زمان ظهور حضرت حجت،  عجّل الله فرجه الشریف، آن چه محور حکومت آن حضرت است دین است، این مطلب، ما را به این نتیجه روشن رهنمون می‏سازد که، دین، نه تنها صلاحیّت برای حکومت دارد، بلکه تنها حکومتی که می‏تواند جامعه بشری را از هر گونه ظلم و بی عدالتی و فساد و تباهی و یأس و ناامیدی نجات دهد، حکومت دینی است.
 هرگز نباید تصوّر کرد که در زمان ظهور، حکومت، به دست یک نیروی خارج از دین اجرا خواهد شد، بلکه دین با همه  احکام و قوانین تضمین کننده سعادت بشریّت در ختم عالم خواهد بود. البته نمی‏توان منکر این مطلب گردید که با حضور مستقیم معصوم‏(ع) ضمانت اجرایی دین افزایش خواهد یافت و چه بسا تفاوت بسیاری با غیر آن دارد. امّا این بدان معنا نیست که معصوم‏(ع)به دین و قوانین آن قابلیّت اجرا را اعطا می‏کند.
 نتیجه واضح و روشن این مطلب، آن است، که کسانی که در عصر حاضر، منکر عنصری به نام حکومت برای دین هستند و دین را محدود به امور شخصی و فردی می‏دانند یا باید حکومت جهانی حضرت ولی عصر، عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف، را منکر شوند و یا اینکه معتقد شوند که در آن زمان، غیر از دین، امر دیگری در حکومت دخالت خواهد داشت. طبیعی است که روشنفکر متدیّن، به هیچ کدام یک از این ها نمی‏تواند ملتزم شود به عبارت دیگر، اگر دین، صلاحیّت برای حکومت نداشته باشد، در هیچ زمانی حتّی در زمان ظهور نیز صلاحیّت حکومت ندارد و اگر دین با قابلیّت ذاتی خود و ویژگی های خاصّ خود، بتواند حکومت کند در هر زمانی، حتی در غیر عصر ظهور نیز - هر چند به صورت محدود - می‏تواند حکومت کند.
 ب: ظهور حضرت حجّت أرواحنا فداه، کشف از ظهور یک واقعیت و یک حق واحد دارد. آن چه مقصود اصلی خداوند تبارک و تعالی برای بشریّت بوده. و هست، حتماً یکی است و نمی‏توان ملتزم به کثرتِ حق و تکثُّر واقع شد. ((إنَّ الدین عندالله الإسلام)) به عبارت دیگر کسانی که معتقد به تکثّر گرایی در دین هستند، نمی‏توانند حکومت آخرالزمان را از نظر اعتقادی بپذیرند؛ چرا که آن حکومت، بر یک پایه و اساس استوار خواهد بود و آن، اسلام واقعی و حقیقی است و بقیّه ادیان و مذاهب، در آن حکومت صحیح، نقش نخواهند داشت.