می‏گویند: والعصر ان الانسان لفی خسر. عصر، انسان کامل است، امام زمان(ع) است؛ یعنی عصاره‏ی همه‏ی موجودات. قسم به عصاره‏ی همه‏ی موجودات؛ یعنی قسم به انسان کامل.

 عصر، هم محتمل است که در این زمان حضرت مهدی(ع) باشد یا انسان کامل باشد که مصداق بزرگش رسول اکرم‏صلی الله علیه وآله وسلم و ائمه هدی‏علیهم السلام و در عصر ما حضرت مهدی(ع) است. قسم به عصاره‏ی موجودات عصر، فشرده‏ی موجودات، آن‏که فشرده‏ی همه‏ی عوالم است. یک نسخه است، نسخه‏ی تمام عالم. همه‏ی عالم در این موجود، در این انسان کامل عصاره شده است و خدا به این عصاره قسم می‏خورد.

 حضرت مهدی(ع)، ابعاد مختلفه دارد که آن‏چه که برای بشر واقع شده است، بعض ابعاد اوست.

 پیغمبر می‏خواست همه‏ی مردم را علی بن ابی طالب(ع) کند، ولی نمی‏شد و اگر بعثت، هیچ ثمره‏ای نداشت الاّ وجود علی بن ابی‏طالب(ع) و وجود امام زمان(ع)، این هم توفیق بسیار بزرگی بود. اگر خدای تبارک و تعالی، پیغمبر را مبعوث می‏کرد برای ساختن یک چنین انسان‏های کامل، سزاوار بود. لکن آن ها می‏خواستند که همه، آن طوری بشوند، آن توفیق حاصل نشد.

 ماه شعبان، شب نیمه‏ی شعبان دارد که تالی لیلة القدر است. ماه رمضان، مبارک است، برای این که لیلة القدر دارد. و ماه شعبان، مبارک است برای این که نیمه‏ی شعبان دارد. ماه رمضان مبارک است، برای این که نزول وحی در او شده است یا به عبارت دیگر؛ معنویت رسول خدا،صلی الله علیه وآله وحی را نازل کرده است. و ماه شعبان معظم است برای این که ماه ادامه‏ی همان معنویات ماه رمضان است. این ماه مبارک رمضان، جلوه‏ی لیلة القدر است که تمام حقایق و معانی در او جمع است. و ماه شعبان، ماه امامان است که ادامه‏ی همان است. در ماه مبارک رمضان، مقام رسول اکرم‏صلی الله علیه وآله وسلم به ولایت کلی الهی، بالاصالة تمام برکات را در این جهان بسط داده است و ماه شعبان، که ماه امامان است، به برکت ولایت مطلقه، به تبع رسول اللَّه‏صلی الله علیه وآله وسلم همان معانی را ادامه می‏دهد...

 همان طوری که رسول اکرم‏صلی الله علیه وآله وسلم به حسب واقع، حاکم بر جمیع موجودات است، حضرت مهدی(ع) نیز، همان طور حاکم بر جمیع موجودات است. آن، خاتم رسل است و این، خاتم ولایت. آن، خاتم ولایت کلی بالاصالة است و این، خاتم ولایت کلی به تبعیت است.

 ماه مبارک رمضان که ماهی مبارک است، ممکن است برای این باشد که ماهی است که ولیّ اعظم، یعنی رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم واصل شده و بعد از وصول، ملایکه را و قرآن را نازل کرده است. به قدرت او، ملایکه نازل می‏شوند. به قدرت ولیّ اعظم است که قرآن نازل می‏شود و ملایک نازل می‏شوند. ولیّ اعظم، به حقیقت قرآن می‏رسد در ماه مبارک و شب قدر و پس از رسیدن، متنزّل می‏کند به وسیله‏ی ملایکه - که همه تابع او هستند - قرآن شریف را، تا به حدی که برای مردم بگوید. قرآن در حد ما نیست، در حد بشر نیست. قرآن، سرّی است بین حق و ولیّ اللَّه اعظم که رسول خداست، به تبع او نازل می‏شود تا می‏رسد به این جایی که به صورت حروف و کتاب در می‏آید که ما هم از آن استفاده‏ی ناقص می‏کنیم. و اگر سرّ ((لیلة القدر)) و سرّ ((نزول ملایکه)) در شب‏های قدر - که الآن هم برای ولیّ اللَّه اعظم حضرت صاحب(ع) این معنا امتداد دارد - سرّ این ها را ما بدانیم، همه‏ی مشکلات ما آسان می‏شود.

 ...ذوات مطهره‏ی معصومین از رسول خداصلی الله علیه وآله تا حجت عصر (عجل‏اللَّه فرجه) که مفاتیح وجود و مخازن کبریا و معادن حکمت و وحی و اصول معارف و عوارف و صاحبان مقام جمع و تفصیل‏اند.

 من خیلی ناراحت می‏شوم از این که مثلاً امام عصر(ع) را می‏گویند: سلطان السلاطین، خلیفة اللَّه است.

 مقام مقدس ولیّ اللَّه اعظم و بقیة اللَّه فی ارضه ارواحنا لِمَقدَمِهِ الفداء که واسطه‏ی فیض و عنایات حق تعالی است.

 از پیغمبر گرفته تا امام عصرعلیهم السلام همه از گناه می‏ترسیدند. گناه آن‏ها غیر اینی است که من و شما داریم. آن ها یک عظمتی را ادراک می‏کردند که توجه به کثرت، از گناهان کبیره است پیش آن‏ها.