اعتقاد به مهدویت، به وجود مقدّس مهدی موعود - ارواحنا فداه - امید را در دلها زنده می‏کند. هیچ وقت انسانی که معتقد به این اصل است، نا امید نمی‏شود؛ چرا؟ چون می‏داند یک پایان روشن حتمی، وجود دارد... سعی می‏کند که خودش را به آن برساند.
 اعتقاد به قضیه مهدی (عج) و موضوع ظهور و فرج و انتظار، گنجینه عظیمی است که ملّت‏ها می‏توانند از آن، بهره‏های فراوانی ببرند. شما کشتی‏ای را در یک دریای طوفانی فرض کنید. اگر کسانی که در این کشتی هستند، عقیده داشته باشند؛ که اطراف آنها تا هزار فرسنگ، هیچ ساحلی وجود ندارد و آب و نان و وسایل حرکت اندکی داشته باشند، کسانی که در این کشتی هستند، چه کار می‏کنند؟ آیا هیچ تصوّر می‏شود که اینها برای آن‏که حرکت کنند و کشتی را پیش ببرند، تلاشی بکنند ؟ نه، چون به نظر خودشان، مرگشان حتمی است. وقتی انسان مرگش حتمی است، دیگر چه حرکت و تلاشی باید بکند؟ امید و افقی وجود ندارد. یکی از کارهایی که می‏توانند انجام دهند، این است که در این مجموعه کوچک، هرکس به کار خودش سرگرم شود. آن کسی که اهل آرام مردن است، بخوابد تا بمیرد و آن‏که اهل تجاوز به دیگران است، حقّ دیگران را بگیرد تا آن‏که چند ساعتی بیشتر  زنده بماند.
 طور دیگر هم این است که کسانی که در همین کشتی هستند، یقین داشته باشند و بدانند که در نزدیکی آنها، ساحلی وجود دارد. حالا اگر دور و یا نزدیک است و چقدر کار دارند تا به آن‏جا برسند، معلوم نیست. امّا قطعاً ساحلی که در دسترس آنها است، وجود دارد. این افراد چه کار می‏کنند؟ اینها تلاش می‏کنند که خود را به آن ساحل، برسانند و اگر یک ساعت هم به آنها وقت داده بشود؛ از آن یک ساعت برای حرکت و تلاش صحیح و جهت دار استفاده خواهند کرد، و فکرشان را روی هم خواهند ریخت و تلاش‏شان را یکی خواهند کرد تا شاید بتوانند خود را به آن ساحل برسانند .
 ((امید))، چنین نقشی دارد . همین قدر که امیدی در دل انسان به وجود آمد، مرگ بال‏های خود را جمع می‏کند و کنار می‏رود. امید موجب می‏شود، انسان تلاش و حرکت کند؛ پیش ببرد؛ مبارزه کند و زنده بماند. فرض کنید ملّتی در زیر سلطه ظالمانه قدرت مسلّطی، قرار دارد و هیچ امیدی هم ندارد. این ملّت مجبور است، تسلیم بشود. اگر تسلیم نشد، کارهای کور و بی جهتی انجام می‏دهد؛ امّا اگر این ملّت و جماعت، امیدی در دلشان باشد و بدانند که عاقبت خوبی حتماً وجود دارد، اینها چه می‏کنند؟ طبیعی است که مبارزه خواهند کرد و مبارزه را نظم خواهند داد و اگر مانعی در راه مبارزه وجود داشته باشد، او را برطرف خواهند کرد.
 بشریت در طول تاریخ و در حیات اجتماعی، مثل همان سرنشینان یک کشتی طوفان زده، همیشه گرفتار مشکلاتی از سوی قدرتمندان، ستمگران، قوی دستان و مسلّطین بر امور انسان‏های مظلوم بوده است. امید، موجب می‏شود که انسان، مبارزه کند و راه را باز نماید و پیش برود. وقتی به شما می‏گویند انتظار بکشید؛ یعنی، این وضعیتی که امروز شما را رنج می‏دهد و دلتان را به درد می‏آورد، ابدی نیست و تمام خواهد شد. ببینید چقدر انسان، حیات و نشاط پیدا می‏کند. این، نقش اعتقاد به امام زمان - صلوات اللَّه علیه و ارواحنا فداه - است. این نقش اعتقاد به مهدی موعود می‏باشد. این عقیده است که شیعه راتا امروز، از آن همه پیچ وخم‏های عجیب وغریبی که در سرراهش قرار داده بودند ، عبور داده است.